Welkom op de site van Hardop papier. Hardop papier is een platform voor mijn teksten en liedjes. Het is mijn hart op papier. Je vindt hier blogs, korte verhalen, gedichten en liedjes. Veel plezier. ❤️
Luisteren
Bij je zijn
Tekst en muziek: Inge Krediet
Opname: 24 augustus 2019
Icarus
Tekst en muziek: Inge Krediet
Opname: 22 november 2019
📻 Optreden in Tafel Van Amersfoort - Kattenbroek 14 september 2023
Lezen
Visiteboot
Ook ik of wij?
Kook ik of jij
Rookt hij of zij?
Van hen of van mij?
Hoeveel glazen?
Hoeveel borden?
Gaat het ook gezellig worden?
Wat lust ze?
Hoe kust ze?
Hoeveel tijd zit daar tussen?
Ook haar of toch mij?
Wie zitten daar bij?
En wat als ik vrij...
ben, maakt je dat blij?
Hoeveel uren?
Hoeveel buren?
Zal ik soms een taxi sturen?
Waarheen schat?
Wat kost dat?
Sta ik voor hetere vuren?
Ja, ik en jij.
Wij, hij en zij,
Samen erbij.
Met de maan en 't IJ.
Donkere dagen
Als de gouden gloed van de bladeren verdwijnt,
Ze hun onvermijdelijke lot op de grond gaan treffen,
Om de bodem te bedekken voordat het kapot vriest.
Als buiten haar warmte en kleur verliest,
Keer ik naar binnen.
Als de pijn om wat niet meer is, verschijnt
en ik de wreedheden van de mens en de wereld ga beseffen,
Net als wat mis kan gaan met wie mij lief is.
Als verdriet en angst mijn totaalperspectief is,
Kan ik niet winnen.
Niet winnen van het schuldgevoel om de wereld waarop ik mijn kinderen verwelkomde.
Niet winnen van de verbeelding van het leed dat hen wacht.
Niet winnen van de tranen om de uitzichtloosheid.
Buiten zinnen om de machteloosheid tegen het corrupte gezag.
Ik keer naar binnen en verstop me in verstrooiing.
Naar binnen, waar het zwart het licht verdrijft,
Waar de horizon een vage herinnering is,
Waar geen woord van hoop of plannen nog beklijft.
Als de gouden gloed van de bladeren verdwijnt,
Ze hun onvermijdelijke lot op de grond gaan treffen,
Om de bodem te bedekken voordat het kapot vriest.
Als buiten haar warmte en kleur verliest,
Heb ik je nodig.
Om me de winterzon te tonen en te wijzen op wat kan.
Op de kracht van liefde en de grenzeloze potentie.
Van wat gezaaid is en kan groeien als de zon ons weer verwarmt.
Hanna's prinsessenbed
Hanna’s bed is een merkwaardig fenomeen. Het is het soort hoogslaper waarvan ik als kind al droomde. Twee meter breed en torenhoog. De roze ruimte, waarin het staat, heeft veel weg van een volwassen geworden kinderkamer. En ik? Ik lig naast haar, pakweg tien jaar nadat Hanna voor het laatst haar papa’s kleine prinses was.
Ik probeer te slapen, maar ik ben onrustig. Ik staar naar haar pyama.
De Mickey Mouse afbeelding op haar hemd wekt het vermoeden dat zij de onschuld van haar jeugd nooit is verloren. Hanna slaapt, maar ik geloof het niet. Ook niet in de onschuld die ze uitstraalt.
Ik denk dat ze wakker is en verlang er naar dat zij zich naar me toe draait.
In mijn hoofd zie ik flarden van beelden. Eerdere momenten zijn in gedachten nu scènes met een nieuw, ander vervolg. Eerst haar lach. Dan haar mond in close up, haar prachtige tanden. Dan zijn haar lippen zo dicht in beeld dat ik ze proef. Een ander beeld van een knuffel eindigt met mijn handen op haar borsten.
“Dit is niet normaal!” spookt er door mijn hoofd. Hanna en ik zijn nog niet lang bevriend, maar dit is wat het is: vriendschap. Ik draai mijn hoofd van haar weg en niet veel later de rest van mijn lichaam. Ik staar in het donker naar wat de oudroze wand moet voorstellen. Hoe kan ik slapen als mijn lichaam gloeit als een haardvuur? Zou zij dit ook voelen? Waarom wil ik dat zij het ook voelt?
Ik draai me nog eens om, zodat ik misschien ontdek dat ze met dezelfde gevoelens wakker ligt. Ik leg mijn hoofd dichter naast het hare, luister naar haar adem en schraap zachtjes mijn keel. Niets. Ik leg mijn arm boven het dekbed om haar heen. Geen reactie. Hanna is in dromenland en het is aan mij en de nacht om dit nieuwe gevoel te doen verdwijnen.
De ochtend erna begint vol schaamte, waarvan ik hoop dat Hanna het niet van mijn gezicht afleest. Haar vertrouwen, waarmee zij mij telkens in haar bed toestaat, ben ik niet waard. Ik doe een wanhopige poging te doen alsof ik slaap, maar dit is vergeefs. “David komt over een uurtje” zegt Hanna, terwijl ze de koffie aanzet. “Kom je eruit?”
Ik klim het bed uit. Hanna zoekt mijn blik om me goedemorgen te wensen met haar lach. Ik lach kort terug en staar naar buiten. Alsof ze over een onbewust feilloos gevoel voor ironische timing beschikt, slaat ze haar armen om me heen en geeft me een kus op mijn wang. Weer gloei ik. En net voordat elke vezel in mijn lijf wilt vertellen wat ik vannacht voelde, zie ik Hanna verliefd naar Davids foto staren. Ik besluit het haar nooit te vertellen en het snel te vergeten.
Afscheid zonder begrafenis
Het is inmiddels ruim 14 jaar geleden, maar ik herinner het me als de dag van gisteren. De avond waarop ik met mijn familie mijn afstuderen vier, is mijn moeder van slag en hij de grote afwezige. Mama maakt zich zorgen om hem. Hij is zichzelf niet en is veel afwezig. Ook die avond. Totdat hij laat op de avond toch komt opdagen. Hij gedraagt zich raar. Alsof een vreemde bezit van hem heeft genomen.
Een paar dagen later belt mijn moeder compleet overstuur. Hij is bij haar weggegaan en wil scheiden. Hij heeft iemand ontmoet. Veel slapeloze nachten en tranen verder, stemt ze in en wil ze de scheiding in gang zetten. Hij werkt niet mee, reageert nergens op en betaalt de hypotheek niet meer.
Dan ontvangt zijn beste vriend een afscheidsbrief en wordt zijn auto bij het kanaal gevonden, zonder hem. Zijn lichaam wordt gezocht, maar niet gevonden. Tros Vermist wordt ingeschakeld. Aanwijzingen van meerdere getuigen worden live op televisie met mijn moeder gedeeld. Hij is met haar in Zuid Europa met een camper. Zij is zwanger.
Jaren en meerdere procedures later is eindelijk de scheiding rond. Er zijn wel nog veel schulden. De gezamenlijke schulden zijn ontstaan door gebrek aan inkomen vanwege zijn regelmatige en langdurige werkloosheid. Zijn schulden die hij nalaat zijn ontstaan door slechte bedrijfsvoering als startende rij-instructeur. Met veel hulp en moeite treft mijn moeder regelingen met de schuldeisers. Ruim acht jaar heeft ze op een houtje gebeten om aan deze regelingen te voldoen. En ergens loopt een vijftienjarige puber rond dat van zijn zorg afhankelijk is.
De man die dit alles op zijn geweten heeft, is niet de man waar mijn moeder mee getrouwd is en de man die ik vroeger als tweede vader beschouwde. Die man is voor mij gestorven op de dag dat hij besloot mijn moeder in de steek te laten. Van hem hebben we geen afscheid kunnen nemen. Om hem heeft niemand van ons kunnen rouwen. Door woede, door wrok, door haat, door onderdrukking van gevoel. Die man heb ik in mijn hoofd begraven.
En de man die hij nu is. Ik hoop dat hij krijgt wat hem toekomt. Ik reken op je, karma.
Poezenmonoloog
Margriet, de 39-jarige lesbische single troost zichzelf, over haar onbeantwoorde liefde voor haar knappe buurvrouw, met de onvoorwaardelijke liefde van haar twee katten:
"Dat ze 'niet van poezen hield' was tot daar aan toe, maar het ergste was dat ze ook echt niet van poezen hield. Vooral daarom zou het nooit wat worden. Geen spontane bezoekjes van haar, want dan zou ze zeuren over de haren. Of ik zou voortaan haar komst met snel nog even stofzuigen associeren. Ze zou die lieve schepsels opzij duwen, als ze haar een kopje gaven. Ze zou haar wenkbrauwen optrekken als ik tegen ze praatte en vies kijken als ik een blikje voer voor ze opentrok.
Het was dus maar goed ook dat zij mij sowieso helemaal niet zag staan. Ondanks haar oogverblindende schoonheid, onevenaarbare charme, hilarische gevoel voor humor en spectaculaire tieten. Ik zou er niet van kunnen genieten.
Laatst vroeg iemand mij of ik mijn poezen dan niet naar het asiel kon brengen. Nou, geen haar op mijn trui die daar aan denkt."
Keti Koti
Ik kan niet weten hoe het is om in Nederland gediscrimineerd te worden op basis van huidskleur of afkomst. Ik kan alleen maar luisteren en lezen. En zoals ik het me voorstel, wil ik via deze voetbalmetafoor proberen uit te leggen. Wie weet dat de VI fans het dan ook begrijpen.
Als je gediscrimineerd wordt, is je leven is een wedstrijd waarin je door partijdig fluiten binnen 5 minuten al op 3-0 achterstand raakt. Er worden zomaar penalty's aan het andere team gegeven. Spelers worden onterecht van het veld gestuurd, je doelpunten worden afgekeurd.
De coach van het andere team prijst zijn spelers en hun fans bespotten je en jouw coach roept dat je sportief moet blijven. De scheidsrechter is al jaren actief draagt trots een 'Fairplay' embleem op zijn mouw.
Als je boos wordt, is men verontwaardigd en noemt je onsportief. Jij moet je aan de regels houden.
Deze wedstrijd speel je elke dag opnieuw.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil niet in dat andere team spelen. Ik schiet liever in eigen goal en stap uit protest van het veld af. Maar de waarheid is dat wij verslaafd zijn geraakt aan het winnen. Laten wij als witte mensen ons vanaf morgen van deze keten bevrijden.
Luister
Luister naar je hart,
Al fluistert het zacht.
Wat jij niet horen wil,
Over wat jij niet voelen mag.
Luister naar je hart,
Al schreeuwt je hoofd.
Wat jij denken moet,
Over wat jij hoort te doen.
Luister naar je hart,
Al fluistert het zacht.
Het is de stem van het kind in jou
En de bron van jouw liefde.
Luister naar je hart
In het oorverdovende lawaai.
Door de alledaagsheid van het leven heen,
Zorgt zij dat je leeft.
Last
Je draagt je schouders als een zware jas
Gebogen en getergd
Je plaagt je vrienden, bijna ongepast
Alsof je iets verbergt.
Je strekt je armen en je balt je vuist
Geprikkeld en gestrest.
Je wilt wel landen, maar je hart verhuist
Ze wordt steeds weggepest.
Je bouwt je muren, maar zij breekt ze af
Loom, maar vol verlangen.
Je telt de uren voor - en achteraf
Totdat je je laat vangen.
Over mij
Mijn naam is Inge Krediet. Moeder, echtgenote, programmamanager en trainer op gebied van duurzaam werkgeluk én (liedjes-)schrijfster.
Schrijven, gevoel omzetten in woorden, verhalen vertellen, grappen maken op papier, met vlammende pen mijn mening verkondigen, liefdesbrieven en gedichten schrijven ... Het zit van jongs af aan in mij. Van tienerdagboekjes tot wedstrijdverslagen van mijn meisjesvoetbalteam, van blogs op Hyves tot een propedeuse Journalistiek.
De laatste jaren plaatste ik mijn werk op Instagram en speelde ik mijn liedjes op Gluren bij de Buren, op de Amersfoortse lokale radio en bij Café Miles. Sinds 2025 is hardoppapier.nl de plek waar je mijn beste werk terugvindt kunt volgen wat ik doe.
Geïnteresseerd in een samenwerking? Lees wat mogelijk is en neem contact me op via mailnaarhardoppapier@gmail.com of stuur een bericht via het contactformulier onderaan de site.
Wat kan Hardop Papier voor mij betekenen?
Kan ik een optreden aanvragen?
De liedjes en optredens van Hardop Papier lenen zich uitstekend voor de intieme sfeer van een huiskamerconcert of een semi akoestisch muzikaal onderdeel van een dagprogramma.
Een mix van eigen werk en covers is bespreekbaar. Een optreden duurt 30-45 minuten.
Kan ik samen met Hardop Papier optreden?
Wil je met Hardop Papier optreden? Alles is bespreekbaar. Mij lijkt het geweldig mijn werk met andere artiesten ten gehore te brengen.
Kan Hardop Papier mij helpen met liedjes schrijven?
Tekstuele ondersteuning bij het schrijven van liedjes is op meerde manier mogelijk. Van live co creatie tot aangeleverde tekst op basis van muziek en instructie.
Mag ik de teksten en liedjes van Hardop Papier gebruiken?
De teksten van Hardop Papier zijn mijn intellectueel eigendom en mogen niet zonder overleg door anderen gebruikt worden. Wil je een tekst gebruiken of liedje coveren, neem contact met me op.